Aklı İki Geçe

Sonsuz bir günün içerisinde, yakıcı güneşin gazabından kaçmak için bulduğu ilk ağacın altına boylu boyunca uzanmış, hiçbir niyetten haberi olmadan sakince günü öldürüyordu. Zaman? Saat? Onları terk edeli o kadar çok zaman olmuştu ki artık uslu uslu oturmaktan mahrum kalmıştı. Vakit tembellik vaktiydi; açlığa beş vardı, aklı iki geçiyordu.

Bakışlarının ilerisinde, tepesindeki yaprakların arasından süzülen güneş kırıntılarının ardında bir hayale dalıyordu. Kim bilir tepesinde hangi kuşlar uçuyordu? Bir de neden tüm kanatlılara kuş adı verilip basite indirgeniyordu ki bu güzelim canlar! Ve o kuşlar, kim bilir nerelere gidiyorlardı? Acaba kanatlarında rotalarından başka bir dert var mıydı? Ulan yazık be! Avuç içi kuşun bile kanatlarında dert var. Zaten hiç anlamıyordu; bu uçaklar, bu koca gövdeleri ile nasıl uçabiliyorlar? Avuç içi kadar kuş uçuyor, haydi o neyse…

Güneş kırıntıları ağaç yaprakları arasından süzülüp kafasına düşerken o kalın çerçeveli gözlüklerinin ağırlığı kafasındaki tek ağırlıktı, boşlukta savrulan bir göktaşından hallice.  Acaba gözlüğünü çıkartsa mı? Hiçbir şeyi iki kere düşünmek yoktu yapısında, tabiatına tamamen aykırıydı düşünce. Hemen çıkarttı gözlüğünü ve yaralı yüzün final sahnesinde giyilmiş gibi delik deşik olmuş koyu yeşil renk tişörtünün cebine koydu. Arada bulursa o cebe sigara koyardı, şimdi terden kayganlaşmış gözlüğü koymak ona biraz tuhaf gelmişti. Zaten ona çoğu şey garip gelirdi. Garip!

Saçlarına ne zaman kır düşmüştü, hatırlamıyordu. Sahi en son neyi unutmuştu? Unutmak mı daha kolaydı, hatırlamak mı? Ama en zoru otobüste oturacak yer bulabilmek, tabii otobüse binebilmek ondan da biraz daha zor olabilir. Zamanın ve açlığın arkadan vurduğu zayıf parmaklarını geriye doğru attığı saçlarının arasında dolaştırdıktan sonra parmaklarını kafasının altına alarak kendine en doğal yastığı yaptı. Rahat sayılmazdı ama hiç değilse ona aitti. Yıllardır da kullanıyordu arada sırada çıkan sorunlar dışında hiçbir aksiliklerini, uyumsuzluklarını görmemişti. İyi çocuklardı be!

Biraz kestirse mi acaba? İki kere düşünmeye gerek yok. Kafası biraz yastığa battığı için ayakkabısını yastık olarak kullanmaya karar verdi. Şimdi burada bir sorun peydahlanıyor, hangi ayakkabısını yastık yapmalıydı? Ayağına günde iki kez vuran ama daha yeni olanı mı yoksa emektar olup uysallığı ile gönlünde taht kurmuş olanı mı? Ulan! Büyük başın derdi de büyük olur, kafasına göre ayakkabıyı nereden bulacaktı şimdi. Ne varsa eskilerde var. Eski olanın gene bir standart rahatlığı var, yeninin huyu suyu belli olmuyor. En iyisi eskisi, eskiye her zaman rağbet vardır.

Gözlerini yumdu… Daha huzurlu bir âleme adım adım giderken birden kafasına bir şey düştü. “Lan, acaba yer çekimini mi buldum” diye bir an umutlansa da gözlerini açınca gerçeği anladı. Mahallenin rahatsız ufaklıkları gene sıkılmış olacaklar. Neyse çok kafaya takmaya gerek yok, geriye attığı saçları bozulabilir. Umursamazlık çerçevesinde kafasını öbür tarafa çevirince köşedeki dükkândan bir ses yükseldi.

“ Lan, salçalı ekmeklerini yediğimin çocukları rahat bıraksanıza adamı!”

Köşedeki beyaz eşya servisinin ustasıydı bağıran. Çocukları kovaladıktan sonra gerisin geriye dükkânına girdi. Üçüncü seferdir buzdolabını tamir edemediği adamı daha fazla bekletmek istemezdi. Zaten çocukları kovalamasının esas sebebi de vakit kazanmaktan başka bir şey değildi. E madem vakit kazanmak istiyordu, neden parktaki adamın hikâyesini anlatmıyordu.

“ Ağbi, bak şimdi bu adam var ya ismi Cevahir. Mahallemizin delisi. Deli dediysem de sen bana bakma. Bu Cevahir Ağbi tıbbiyeli. Zamanında kazanıp giriyor tıp fakültesine. Gayet de başarılı oluyor ha. Herkes, büyük bir doktor olacağını düşünürken rüzgârın yönü bir anda değişiveriyor. Cevahir Ağbi, kadavrayı gördüğü gibi salıyor yelkenleri. O gün, bugündür böyle.” sözlerini tamamladıktan sonra sözleri daha etkileyici olsun diye çayından bir yudum aldıktan sonra kendince etkileyici bakışı ile müşterisine bakıyor. Müşterisi ise hiç oralı değil. Balıklara taş çıkaracak dolulukta bakışları ile ustadan buzdolabı ile alakadar bir cümle bekliyor. Usta daha fazla kaçamayacağını anlayınca, “ Şimdi canım ağbim, senin makinanın filtresi pek ha deyince bulunmuyor. Ben sanayide bir ağbimden rica ettim halledecek. Ha oldu ki halledemedi, eski filtre ile biraz uğraşıp onu yeniden işler hale getirecek. Sen merak etme ağbim senin iş bende, takip ediyorum yani.” demeye çalışırken müşteri her zaman haklı olduğunun bilinci altında mutsuz mutsuz dükkândan çıktı. Vergi dairesi öğle arasına girmeden yetişmek için adımlarını hızlandırırken kırlaşmış saçlarını geriye atmış, kapkalın bir gözlük takan, yırtık haki bir tişört giyen Cevahir’in yanından geçerken dünyada kafaya takılacak bir dert olmadığını bir kez daha unutmak için hatırladı.

Cevahir ise o anda zihninde kelebekler, kuşlar uçurmuyor; tatlı sularda balıklar beslemiyordu. O sadece anın tadını çıkartıyordu. Güneşin derisini ısıtmasının, rüzgârın tişörtün deliklerinden içeri sızıp inceden terlemiş vücudunu okşamasının tadını çıkartıyordu. Dünyaya anlam vermeden onu doyasıya yaşamak, keyif almak istiyordu. Arada mazi aklını kurcalasa yapacak pek bir şey yoktu. Demin onun uzandığı ağacın altında şimdi bir köpek uyuyordu, köpeği kıskandı. Ne kadar da güzel hakkını veriyor güneşin!

Boş Tabak

Kıvrak bir bilek hareketi ile tabağında artakalan yemeği ustalık ile ekmeğe yerleştirdi. Bu hareketi öylesine doğal öylesine seri ve gene öylesine nizami yapmıştı ki hayran kalmamak, faciadan ekmek payı ile sıyrılan tabağın bulaşık makinesine kirli diye yaftalanıp girmesi ile eş değerde bir şaşkınlık yaratır.

Kaçıncı tabaktı bu? Daha önceki porsiyonlara ne olmuştu? Hepsi onun midesine gittiyse, o nasıl bir mideydi? Mesleği gereği iyi yemek yiyen belki milyonlarca insan görmüştü ama bu adam bir başkaydı. Onunkisi yemek yemek değil, tabağa konan yemeğin hınçla, ekmekle silinip süpürülüp yok edilmesiydi. Topla tüfekle kitleler katledip rahatça arkasına yaslanan şişme gurur yüklü emekli amcalar onun yemek yiyişini görseler bu vahşet tablosu karşısında ağızları açık kalırdı.

Biz burada onu çekiştirirken o eti çekiştirip şişten kurtardı. Diğer bir yanından ekmeğe savaş açıp ayran ile ekmeği birbirine kırdırdı. Bütün bunların yaşanmışlığını şüpheye bırakacak kadar kıvrak, marifetli bir bilek hareketi ile tabağını silip süpürdü ve hatıralarından onu kurtarıp tabağın adını temize çıkardı.

 Bu adam neyin nesi, kimin fesi bilmiyordu. Bilmek zaten istemiyordu. Adamın kim olduğunu öğrenirse kesin bir düşman kazanacaktı. Ama adamın kim olduğunu öğrenmezse o adam hep adamın biri olarak kalacak. Tıpkı tabaklardaki yemekler gibi bir iz bırakmadan hafızasındaki yerini alacaktı.

 Bu aptal yarışma kimin fikriydi. Bu adam hem bu kadar tabak yemeğini yiyecek hem de büyük ödülü alacak hem de iki kez daha ücretsiz yemek kazanacaktı. Neymiş efendim, yarışmaya katılıp kazanamayan kişiler yediklerinin parasını ödeyeceklermiş, reklam olurmuş! Bu adamın yedikleri diğerlerinin toplamından da fazla. Çıkıp adam akıllı bir reklam verse daha ucuz ve çarpıcı olacağı şüphesiz. Bir yıllık dükkanda yemek yarışması mı olurmuş hiç. Mazideki yerini almasına şu tabaktaki salçalı, bol yağlı yemek artığının ömrü kadar yok! Aha ekmek darbesi de geliyor...

Bir bahane bulup yarışmayı iptal mi etse? Kaşının üstünde kaşın, bıyığının üzerinde salça mı var dese? Ya da tamam arkadaşım diyerek yarışmayı ona peşkeş mi çekse? Çamura yatmak olmaz şimdi. Adam hem kurallara uygun yiyor hem de üzerine ekmek ile hareket çekip sünnetleyerek öbür dünyaya prim kasıyor. Adam hem yarışmayı kazanıyor hem de ahirette mekan. Bu kadarı da fazla artık!

Bayılma numarası? Eski numaradır ama işe yarayabilir. En son takside para çıkışmayınca yapmıştı. Evi hastaneye yakın olduğundan mis gibi olmuştu mis...

 Bir... iki...üç... Gözlerini kapa, devril ve da ta...

Devrilirken bir tabak kırıldı ama olsun. Dikkatleri hemen üzerine çekti. Yakasını açan mı, yüzüne kolonya boşaltan mı, bağırıp çağıran mı ne istersen fazlası ile var. Fırsat bu fırsat “Beni eve götürün” diye güçlükle fısıldadı. Fısıltıyı öyle güzel ayarladı ki sadece yanındakiler duydu. Bir anda kollarından ve bacaklarından tutup taşımaya başladılar. Şimdi de sırada karizmayı kurtarmak vardı. Yarışmayı tamamlamalarını isteyecek, onlar da insan evladı oldukları için “sen bırak yarışmayı sağlığını bak. Yarışma iptal olsun” diyeceklerdi. Vee...Olup bitecekti.

Gülmesine zor engel oluyordu;  sesini biraz yükseltip “ Yarışma? Yarışmayı bitirin...” dedikten sonra hemen bir bayılma numarası daha. Kesin işe yarayacaktı. İtiraz etse etse o Allah’ın belası, fil boğazlı adam itiraz ederdi. Beklediği gibi adam ağzını açıp “sen bırak yarışmayı sağlığını bak. Yarışma iptal olsun” deyiverdi. Dünyalar onundu artık bayılmış olmasa kalkıp göbek bile atardı. Ama atamazdı çünkü çok kötü bayılmıştı.

Zararın neresinden dönerse kardı. Hem de gayet yakından dönmüştü. Tam kapıdan çıkarken duyduğu bir ses dünyasını yıktı, geçti. Konuşan en saf garsonlarından biriydi. Her işi kendine sorumluluk beller batırmadan bırakmazdı;

 “ Ustam sen merak etme, biz yarışmayı tamamlarız. Sen rahat ol.” deyiverdi.

O an gerçekten bayılmasa belki durumu toparlardı. Şimdi ise zarara bir de garson tazminatı dahil olmuştu. Bu gün kesinlikle şanssız bir gündü. Bari kaybedenler hesaplarını ödeseler.

Başlığa Gerek Yok

Odası karanlık, odasının karanlığı kalbinin yanında gün ışığı.

Fazla mala gerek yok; bir yatak bir döşek bir masa ve sandalye yeter. Yetti.  Bardağa falan gerek yok bu içkiyi nasılsa onunla bir paylaşan yok. Bu gece şehrin bütün manzarası onun. Bütün şarkılar, güzeller, dertler her şey onun. Başka kimsesi yok.  Bir masası, bir sandalyesi, bir de şişesi başka bir şeye gerek yeter. Yatağa da döşeğe de lüzum yok.

Kaç sene olmuştu, ne olmuştu? Bugün ya da şu saat dışında bir hatırası var mıydı hafızasında? Düşünse kazısa, çıkar mıydı acaba bir şeyler? Neyse kazımamak en akıllıca hamle olur. Ya bir şey çıkarsa sonuçta. O böyle mutlu, o böyle güzel. Hem zaten şu an şehrin en güzel adamı o. Her şeyi var. Derdi var, tasası var, masası var, içkisi var, sandalyesi var. Yatağa döşeğe gerek… yok.

Gazete ile kapladığı cama gözünü dikti. Hipnoz etkisindeymişçesine baktı, baktı, baktı… Derinlerine baktı, gazetenin çok ötesine. Baktıkça içti, içtikçe baktı. Baktıkça gördü. Güldü, ağladı somurttu, sinirlendi yüzünde türlü türlü mevsimleri ağırladı hiç zoruna gitmedi. Gitmek zaten aslında güzel bir eylemdi. Bazı küçük ayrıntılara saplanır kalırdı; nereden gittin, nereye gittin ve neden gittin. Sana ne be kardeşim! Ne güzel söylemiş düşmüş yazar, “ Gitmek gitmektir işte, anlam katmanın önemi yok.”

Yudum aldı. Yudum yudum boğulmak istedi. Boğazını yaktı, boğazı parçalansın istedi. Midesi acıdı, midesi yansın istedi.  Şişeye baktı hiç bitmesin, ağzına kadar dolsun taşsın istedi. Şişe, durduğu gibi dursun istedi. Başka bir şey istemedi. Hayatta bir şeyler istememek gerektiğini çok iyi tecrübe etmişti.  Yine de dayanamadı istedi. İnsan evladıydı sonuçta başına neler geldiyse hepsi istemenin sonucuydu; yasak elma, yeni topraklar, güzel yemekler, odun, kömür… liste uzar gider.  İstemek; genine, kemiklerine, tırnaklarına kazınmıştı.

Cinayet, gol, cinayet, kürk, cinayet, aldatma…

Gazeteler üstüne geldikçe geldi. O ise içtikçe içti. Çeyrek, yarım, üç çeyrek… Gene istediği olmamıştı. Şişede durduğu gibi durmamıştı.  Duvarları, camları, bu kahır yükü dünyayı aşmak istedi. Duvardan aşamazdı, bu kahır dünyasından kaçamazdı. Geriye kalan tek şeyi camı açmaktı. Kalktı, sendeledi. İyi içmişti, güzel sevmişti.  Cama yanaştı. Gazetelere bir daha baktı.

Cinayet, tecavüz, gol, sosyete, gol, cinayet, tecavüz…

Elini şaplak atar edası ile cama vurdu. Cam sarsıldı kendine geldi. Elleri ağır olsa gerek fazla taşıyamadı, camla olan temasını bozmadan ellerini indiriverdi. Tüm ölümleri, tecavüzleri alaşağı etti, gene de yetmedi.  Gazeteyi yerle yeksan etti. Gazete yere serildi ve gazetenin hemen ardında iki göz beliriverdi. Karşı balkondaki adam atletinin tüm sadeliği ile sigara içiyordu. Kolunu azıcık uzatıp sigarasının külünü atsa küller ağzına girebilirdi. Anlamsız bir bakışmadan sonra küfür edip pencereden kaçındı.

Yatağa attı kendini. İyi ki vardı yatak. Zaten bir yatağı vardı başka bir şeyi de yoktu, başka bir şeye zaten ihtiyacı yoktu.  Gerçi içkisi vardı, daha demin buralardaydı. Şimdi kim kalkıp onu masadan alacak! Sahi, bir tane de masası vardı. Ama iyi ki yatağı vardı. Hem döşeği de vardı. Mis! Şimdi burada şöyle bir kıvrılıp uyusa te yarına kalkardı.

not: Resim alıntıdır. :)